دور نیست زمانی که برف های سنگین و سرمای شدید هم باعث تعطیلی مدارس و ادارات نمی شد. خیلی از دهه پنجاهی ها و دهه شصتی ها، به خصوص ساکنان غرب کشور، تجربه حضور در کلاس در شرایطی که هوا ۱۰ تا ۲۰ و حتی ۳۰ درجه زیر صفر بود، را دارند. ما هرگز تعطیل نمی شدیم مگر زمانی که معلم قادر به حضور در کلاس نبود و همیشه دعای ما نیامدن معلم بود، نه سرمای هوا!
اما اشتباه راهبردی انتقال گاز به سراسر کشور و تک تک خانه ها بحران آفریده است. در اکثر کشورهای جهان برق را به خانه ها می رسانند و اکثر وسایل گرمایشی برقی هستند.
این کار چند مزیت دارد؛ برق آلودگی ندارد. برق هزاران کاربرد در خانه دارد، اما گاز تنها وسیله گرمایش است. ایمنی برق بیشتر از گاز است.
قطعی برق نیاز به مراجعه به تک تک مشترکین برای وصل مجدد ندارد. اما اگر گاز قطع شود نیاز است که مشترک در منزل حضور داشته باشد و بعد اقدام به وصل مجدد شود. به همین خاطر تلاش می شود برای جلوگیری از قطع گاز، مدارس، دانشگاهها، ادارات، صنایع و… را تعطیل کنند. چون در صورت قطع سراسری، وصل مجدد ماه ها به طول خواهد کشید.
امیدواریم از همین امروز این راهبرد اشتباه اصلاح شود و جایگزین کردن برق بجای گاز شروع شود.
بودجه ای که صرف گازرسانی کشور شد، می توانست صنعت برق را متحول کند. در کنار آن تدوین و اجرای قوانین سفت و سخت ساخت و ساز، تا حدود زیادی می تواند مصرف انرژی را کاهش دهد. تنها اگر جهت ساختمان ها استانداردسازی شود و جهت وزش باد و زاویه تابش خورشید در ساختمان ها لحاظ شود، می توان امیدوار بود مصرف انرژی بیش از ۳۰ درصد کاهش یابد و این باید الزام قانونی شود و پایان کار برای ساختمان هایی که فاقد این استاندارد باشند، صادر نشود.
اکنون در بسیاری از خانه های ایرانی در تمام طول روز باید از چراغ های روشنایی استفاده کرد. این یک افتضاح مهندسی است.
